Bałkany 2013 - Dzień 15.

Wtorek, 23 lipca 2013 · dodano: 26.08.2013 | Komentarze 2

Człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego. Po wczorajszej świetnej kolacji rano podeszliśmy pod dom z nadzieją na równie dobre śniadanie. Dostaliśmy jednak tylko herbatę. Podziękowaliśmy za wszystko i poszliśmy złożyć namiot. W zeszłym roku byłbym ucieszony, że dostałem cokolwiek, teraz już jednak zdążyłem się trochę rozpuścić. Zebraliśmy wszystkie nasze rzeczy i poszliśmy się pożegnać. Jaka była nasza radość, gdy Serbki zaprosiły nas do kuchni. Tam czekało już na nas śniadanie. Były jajka sadzone, parówki, chleb, sok, ciastka. Znowu najedliśmy się do syta. Koło 10 ostatecznie ruszyliśmy w drogę. Nie było żadnych drogowskazów, ani ludzi, których moglibyśmy się spytać gdzie jechać. Wybieramy jedną z 3 dróg, która wydała nam się najbardziej sensowna. Jedzie się dobrze, ale od razu zaczyna się podjazd. Doganiam na nim 2 starszych Serbów i zaczynamy się ścigać. Ostatecznie na górę wjeżdżamy równocześnie. Tam też się zatrzymuję i czekam na Michała. Po kilku kilometrach zorientowaliśmy się, że jednak pojechaliśmy złą drogą i wjeżdżamy do Leskovac, które chcieliśmy ominąć. No cóż, zdarza się najlepszym. Musimy nadrobić jakieś 20 km. Zdenerwowani ruszamy w drogę. Na szczęście wieje mocno w plecy. Po drodze mamy jeszcze zamiar zjechać w bok i obejrzeć polecony nam gejzer. Droga prowadzi doliną rzeki. Odbijamy 5 km w bok. Niestety okazuje się, że jest tam tylko jakieś kąpielisko i jakaś lecznicza woda, a po gejzerze nie ma śladu. No nic, dzień pod znakiem niepotrzebnego nadkładania kilometrów. Wracamy do głównej drogi i jedziemy w stronę granicy z Kosowem. Po drodze nie ma zupełnie nic. Przez długi czas nie mija nas żadne auto. Jedyne co spotykamy, to żółw idący w stronę Kosowa. Wreszcie zaczyna się podjazd do granicy. Znowu jedziemy w pełnym słońcu. Podjazd wydawał się nie mieć końca, pomimo że miał tylko 5 km, ale nachylenie cały czas 7-9%. Nabieramy jeszcze wody w źródełku i wjeżdżamy na granicę. Serbowie bardzo przyjaźnie nastawieni, pożartowaliśmy z nimi po angielsku i ruszyliśmy do kosowskiego kontrolera. Od razu kazał nam założyć koszulki i otworzyć sakwy. Na szczęście na otwieraniu się skończyło i nie musieliśmy wszystkiego wyciągać. Tym razem ja rozmawiam z nim po niemiecku. Pyta ile mamy pieniędzy i okazuje się, że mamy za mało, żeby wjechać do Kosowa. Mówi jednak, że przymknie na to oko i możemy jechać. Za granicą wita nas świetny nowy asfalt i genialny zjazd. Radość nie trwała jednak długo, bo po chwili zaczął się kolejny męczący podjazd. Wreszcie zaczynamy szukać noclegu, ale jesteśmy już bardzo blisko stolicy. Wszędzie stoją ogromne wille. Dzieci trochę się z nas śmieją i nikt nie chce nas przyjąć. Wreszcie możemy się rozbić na polu za domem. Namiot rozkładamy obok drzewa ze śliwkami. Przynajmniej trochę sobie podjemy. Za moment zbiera się obok nas gromadka ludzi obserwujących każdy nasz krok. czujemy się trochę jak zwierzęta w zoo, ale co zrobić. Ogólnie atmosfera niezbyt przyjemna. Na szczęście szybko im się znudziło i w spokoju poszliśmy spać.

Pora zwijać namiot © Majorus

Bardzo miłe Serbki © Majorus

Spotykamy żółwia © Majorus

Pusta droga do Kosowa © Majorus

Zaczynamy zabawę © Majorus

Jesteśmy coraz wyżej © Majorus

Bez takich miejsc byłoby ciężko © Majorus

Docieramy do Kosowa © Majorus

Granica znajduje się wysoko w górach © Majorus

Ostatnie zdjęcie i zjeżdżamy © Majorus

Tym razem śpimy na polu tuż przy stolicy © Majorus

Jedzenie na wyciągnięcie ręki © Majorus