Passo dello Stelvio 2012 - dzień 17.

Wtorek, 31 lipca 2012 · dodano: 29.08.2012 | Komentarze 2

Kolejnego dnia budzimy się już standardowo o 7:30. Szybko się zbieramy i na rowerach jesteśmy o 8:30. 20 km do Werony mija bardzo szybko. Jedziemy główną drogą, ale ruch jest niewielki. Na początek robimy szybkie pranie w centrum Werony i zaczynamy zwiedzanie miasta. Udajemy się na główny plac i oglądamy bardzo ładną arenę. W zwiedzaniu przeszkadza tłum ludzi. Czasem trzeba zejść z rowerów, bo nie da się przejechać. Następnie udajemy się do domu Julii. Ciężko się tam dostać ze względu na tłumy turystów. Oglądamy słynny balkon i posąg samej Julii. Ściany przed wejściem są całe zamalowane sercami i imionami ludzi odwiedzających to miejsce. Ze względu na okropny tłok decydujemy się szybko opuścić to miasto. Na szczęście wyjazd z miasta jest dość dobry i szybko mijamy zatłoczone miejsca. Ruszamy boczną drogą do Lonigo, gdzie robimy sobie sjestę. Następnie jedziemy w kierunku Padwy. Droga jest dość nudna. Często się zatrzymujemy w poszukiwaniu odpowiedniego kierunku. Cały czas jest kompletnie płasko i tylko od czasu do czasu mijamy jakąś wieś. Dodatkowo dokucza nam upał. Niestety nie mieliśmy czasu na zwiedzenie Padwy. Dotarliśmy do miasta dość późno i chcieliśmy z niego jak najszybciej wyjechać i znaleźć nocleg. Przejeżdżamy jednak przez centrum, gdzie zagaduje nas Włoszka. O dziwo mówi nie tylko po włosku, ale również po angielsku. Doradza nam jak wyjechać z miasta i gdzie najlepiej się zatrzymać, jeśli chcemy zwiedzić Wenecję. Korzystamy z jej rad i jedziemy ścieżką rowerową nad kanałem. Nie mamy jednak ze sobą wody i zaczynamy poszukiwania supermarketu. Po chwili decydujemy się zapytać o drogę staruszka na rowerze. Mówi on tylko po włosku, ale jakoś udaje się nam dogadać i zaprowadza nas do marketu. Kupujemy zapas wody i zaczynamy szukać noclegu. Wszyscy odsyłają nas nad pobliski kanał. Po kilku nieudanych próbach idziemy za radą mieszkańców i udajemy się nad wspomniany kanał. Tam spotykamy mnóstwo rybaków, którzy odradzają nam nocleg w tym miejscu i odsyłają z powrotem do osiedli domków. Po ponad godzinie poszukiwań jesteśmy dość zniechęceni. Oczywiście nikt nie mówi po angielsku i jesteśmy zmuszeni dogadywać się po włosku. Wreszcie sukces. Mężczyzna pozwala nam się rozbić w ogródku. Dodatkowo oferuje nam prysznic i możliwość naładowania telefonów. Po długich poszukiwaniach jesteśmy bardzo szczęśliwi. Gospodarz okazuje się być Serbem.

Kościół w Weronie © Majorus

Jedziemy do centrum © Majorus

Centrum Werony © Majorus

Arena - jedna z głównych atrakcji w mieście © Majorus

Pomysłowy sposób na zarobienie © Majorus

Wszędzie pełno ludzi © Majorus

Jak im się chciało? © Majorus

Kolejna zamalowana ściana © Majorus

Słynny balkon Julii © Majorus

A oto i sama Julia © Majorus

Opuszczamy Weronę © Majorus

Kościół w Lonigo © Majorus

Opustoszałe centrum podczas sjesty © Majorus

Centrum Padwy © Majorus

Brama przed uniwersytetem © Majorus

Nocleg u Serba © Majorus

Pokaż trasę GPS

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 16.

Poniedziałek, 30 lipca 2012 · dodano: 28.08.2012 | Komentarze 0

Kolejny dzień zaczynamy w sposób dość nietypowy... bo od kradzieży własnego roweru. Ale od początku. Budzimy się tradycyjnie o 7:30. Pogoda piękna, gorąco, więc warto skoczyć jeszcze na chwilkę do wody. Ale zanim to zrobię trzeba rozpiąć zapięcia łączące rowery i sakwy. Wkładam kluczyk i trach! Jedna część została mi w ręce, a druga w zapięciu... Niestety nie pomyślałem i nie miałem ze sobą zapasowego klucza. W żaden sposób nie da się odpiąć zapięcia, więc pozostaje tylko jedno – przecinamy! No tak, ale czym? Jedyne co mamy, to scyzoryk. Nie ma innego wyjścia wyciągam scyzoryk i zaczynam robotę. O dziwo idzie całkiem nieźle. Po jakimś czasie już prawie całe zapięcie jest przecięte. Wtedy przychodzi do nas nasz sąsiad campingowy i daje mi piłkę do metalu. Kilka ruchów i zapięcie przecięte, możemy kraść nasze rowery. Po udanej kradzieży chętnie wskakuje do wody, by się trochę ochłodzić i popływać. Płacimy za camping i ruszamy w drogę. Postanawiamy ominąć dalsze góry i ruszyć w kierunku Brescii. Trafiamy na świetną ścieżkę rowerową. Co prawda jej jakość jest fatalna, same dziury, dużo szutrowych fragmentów, a sama ścieżka strasznie się wije, przez co nadkładamy dużo kilometrów, to jednak prowadzi przez piękne tereny. Przejeżdżamy przez mały rezerwat przyrody, malownicze miasteczka z wąskimi uliczkami, plantacje winogron, pola kukurydzy. Jednym słowem typowa włoska wieś. Tuż przed Brescią spotykamy parę sakwiarzy w wieku ok. 55 lat. Zatrzymujemy się i chwilę rozmawiamy. Okazuje się, że są Holendrami i jadą już od 2 miesięcy. Z Holandii pojechali przez Niemcy na Bałkany, tam pojeździli dość dużo, następnie promem do Włoch i właśnie wracają z powrotem do Holandii. Rozstajemy się i my szybko docieramy do Brescii. Miasto bardzo mi się podobało. Piękne stare miasto. Nie ma tłumu, tylko pojedynczy ludzie, dużo niewielkich knajpek, zadbane budynki. Na rynku kupujemy bardzo tanie owoce i jedziemy dalej. Kierujemy się w stronę Lago di Garda. Kolejny postój robimy pod Lidlem w Lonato. Tam też kupujemy sobie gotowe kotlety tylko do podgrzania. Dalsza droga jest dość męcząca ze względu na straszny upał i przeciwny, mocny wiatr. Dojeżdżamy nad jezioro. Pierwsze wrażenie jest takie, że wygląda jakbyśmy dotarli nad morze. Miejscowości nad jeziorem są typowo turystyczne. Cała masa ludzi, różnego rodzaju knajpek i hoteli. Kierujemy się na plażę i robimy sobie godzinny postój. Woda bardzo ciepła, aż nie chce się ruszać dalej. Jednak ochłodzenie trochę nam pomaga i odzyskujemy część sił. Ruszamy drogą wzdłuż jeziora. Chcemy dojechać jak najbliżej Werony. Noclegu szukamy w miejscowości Castelnuovo. Pierwsza próba kończy się powodzeniem. Gość mówi trochę po angielsku i pozwala nam rozbić namiot w winnicy tuż obok winogron. Nie mamy jednak dostępu do wody. Podgrzewamy sobie nasze kotlety. Naraz zjadłem pół kilo mięsa i dalej było mi mało. Mięso nie było najwyższej jakości, ale i tak było lepsze niż makaron z parówkami. Wieczorem wsiadam na rower i jadę poszukać źródełka. Udaje mi się już po 2 kilometrach. W drodze powrotnej znajduję jeszcze drzewo z przepyszną brzoskwinią. Zapowiada się kolejna upalna noc. Nawet po zachodzie słońca ciężko wytrzymać.

Kluczyk został mi w ręce... © Majorus

Zabawa w złodzieja © Majorus

Kradzież zakończona powodzeniem © Majorus

Poranna kąpiel © Majorus

Włoskie miasteczko © Majorus

Jedziemy ścieżką © Majorus

Takich miasteczek było pełno © Majorus

Tym razem pole kukurydzy © Majorus

Jeden z wielu placów w Brescii © Majorus

Bardzo mało ludzi © Majorus

Kolejny ładny plac © Majorus

Pomników też jest sporo © Majorus

Lago di Garda © Majorus

Prawie jak nad morzem © Majorus

Postój na plaży © Majorus

Nocleg w winnicy © Majorus

Zachód słońca © Majorus

Pokaż trasę GPS#lat=45.57035187009&lng=10.38353&zoom=11&maptype=ts_terrain

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 15.

Niedziela, 29 lipca 2012 · dodano: 27.08.2012 | Komentarze 1

Po całej nocy walczenia z pochyłością terenu i budzenia się na ścianie namiotu wstajemy o 7:30. Wyjeżdżamy już tradycyjnie koło 9:00. Zapowiada się przyjemny dzień i łatwy dzień. Zaczynamy zjazd. W Grosio robimy pierwszy postój, ponieważ spotykamy sakwiarza Tomka z Kielc, który wraca z Mediolanu i ma w planach dalszą podróż do Wiednia. Nie mamy jednak czasu na dłuższą rozmowę, ponieważ chce on jeszcze tego dnia zaliczyć Stelvio. Olek daje mu broszurkę z trasami rowerowymi w Austrii, nam nie będzie ona już potrzebna. Kawałek dalej zatrzymujemy się na rynku i przeczekujemy typową włoską ulewę. Parę minut i wychodzi słońce. Jedziemy dalej w dół. Dopiero na 32 km zaczynamy podjazd na jedyną tego dnia przełęcz Passo Aprica. Początkowo jedzie się dobrze, ponieważ droga prowadzi lasem i jest dość przyjemna temperatura. Jednak wyżej droga nie jest już osłonięta i jedziemy w pełnym słońcu. Nachylenie nie jest duże. Wokół roztacza się piękny widok na dolinę. Pierwszy docieram na szczyt i robię sobie postój na jedzenie. Po chwili dociera do mnie Olo i ruszamy w dół. Od tego miejsca cała nasza dalsza droga tego dnia będzie prowadziła lekko w dół. Na zjeździe nie da się szybko jechać ze względu na przeciwny wiatr. Dojeżdżamy do Edolo i dalej ruszamy główną drogą. Na początku jest dość spory korek z powodu robót drogowych, ale udaje się nam go ominąć. Robi się potwornie gorąco. Kilka razy trafiamy na ścieżkę rowerową prowadzącą do Lago d'Iseo, jednak jest ona dość kiepsko oznakowana i decydujemy się jechać drogą. Pod wieczór docieramy nad jezioro. Jesteśmy zachwyceni jego wyglądem. Jezioro jest otoczone górami i wygląda przepięknie. Na pierwszym campingu ceny są bardzo wysokie i decydujemy się jechać dalej. Niestety ścieżka rowerowa jest zagrodzona i musimy przejechać przez 2 dosyć długie i słabo oświetlone tunele. Docieramy na kolejny camping, ale nie ma na nim miejsc. Na kolejnym też nie ma miejsc, ale miła Włoszka proponuje nam kawałek trawy tuż obok jeziora. Jesteśmy zachwyceni miejscem i zostajemy tam na noc. Przed kolacją kąpię się w jeziorze. Woda była dość zimna, ale po całym dniu jazdy super jest wejść na chwilę do wody i popływać. Po posiłku udaje się pieszo do miasteczka w poszukiwaniu bankomatu. Nie udaje mi się go znaleźć, za to nie mogę się oprzeć zapachowi wydobywającemu się z pizzeri. Zjadam tanią i pyszną pizzę calzone, która cała była wypchana szynką. Cały czas jest bardzo gorąco i ciężko było się zmusić, żeby wejść do dusznego namiotu.

Dzień zaczynamy od zjazdu © Majorus

Na rynku w Grosio przeczekujemy ulewę © Majorus

Cudowny widok na dolinę © Majorus

Nawet nie napisali wysokości, a było 1181 m n.p.m. © Majorus

Urokliwe miasteczko na szczycie © Majorus

Oryginalny budynek w Darfo © Majorus

Docieramy nad jezioro © Majorus

Droga nad jeziorem © Majorus

Jezioro i góry - cudownie! © Majorus

Jedno z wielu miasteczek nad jeziorem © Majorus

Nocleg nad wodą © Majorus

Wieczór nad Iseo © Majorus

Robi się ciemno © Majorus

Pokaż trasę GPS#lat=46.041450739289&lng=10.21264&zoom=9&maptype=ts_terrain

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 14.

Sobota, 28 lipca 2012 · dodano: 27.08.2012 | Komentarze 0

Na ten dzień czekaliśmy od samego początku wyprawy. Budzimy się wcześnie, bo już o 7:00. Szybko poprawiam hamulce, żebym nie martwił się potem na zjeździe. Plany szybkiego wyjazdu krzyżuje nam jednak mokry namiot. Postanawiamy chwilę poczekać, aż lekko przeschnie. W efekcie ruszamy dopiero o 9:00. Już od początku dnia Włosi zapewnili nam rozrywkę. Podlewali sady wielkimi zraszaczami. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że połowa wody leciała co jakiś czas na ścieżkę, którą jechaliśmy. Mieliśmy więc slalom między wodą lecącą z obrotowych zraszaczy. Na 5 km stajemy pod marketem i robimy zapasy żywności na dalszą drogę. W tym miejscu zaczynamy podjazd. Chmury wiszące nad przełęczą nie wróżą nic dobrego. Początek podjazdu jedzie mi się bardzo dobrze. Zakręty są ponumerowane i odliczam te pozostające do szczytu. Niestety po 10 km zaczyna padać. Początkowo to tylko lekka mżawka i jadę dalej, jednak po chwili jestem zmuszony do szukania schronienia. Na jednej z serpentyn staję i idę kawałek dalej do lasu. Tam jest względnie sucho. Robię sobie kanapki i zjadam znalezione poziomki. Po chwili dojeżdża do mnie jakiś Włoch i razem czekamy na poprawę pogody. Przestaje mocno padać i postanawiam ruszyć dalej. Co chwilę lekko kropi, ale da się jechać. Brzydka pogoda skutecznie utrudnia podziwianie widoków. Góry są pokryte chmurami, wszystko dookoła jest szare. Nachylenie jest dla mnie dość przyjemne i szybko docieram na 2100 m n.p.m. Tam zjeżdżam na chwilkę pod hotel aby zrobić zdjęcie. W tym momencie zaczyna się kolejna ulewa. Chowam się szybko w budynku i kolejne kanapki. Powoli na parking dojeżdżają kolejni rowerzyści. Jest ich zdecydowanie mniej niż na Hochtorze, ale też cały czas po drodze mnie dopingują i pozdrawiają. Deszcz skończył się tak nagle, jak się zaczął. Po chwili wszystkie chmury gdzieś odleciały i wyszło słońce. Moim oczom ukazał się cudowny widok na ostatnie serpentyny na przełęczy. Z jednej strony super, że je widać, a z drugiej jest to lekko dobijające, ponieważ widać jak dużo jeszcze zostało. Ściągam kurtkę przeciwdeszczową i ruszam dalej. Na ostatnim odcinku robię dość dużo przerw. Nie jest to wywołane nawet jakimś wielkim zmęczeniem, a raczej chęcią zrobienia zdjęć. Odliczam kolejne zakręty i o 14:30 docieram na szczyt. Jestem bardzo zadowolony. Główny cel wyprawy został osiągnięty, zdobyłem królową alpejskich przełęczy, a słońce pozwoliło cieszyć się cudnymi widokami. Na górze jest zimno i szybko ubieram się we wszystkie ciepłe rzeczy, tym bardziej, że czeka mnie długie czekanie. Zjadam resztki jedzenia, idę pod pomnik Fausto Coppiego i oglądam produkty w licznych sklepikach. Po półtorej godziny dociera do mnie zadowolony Olo, który miał spore problemy z hamulcami. Jestem już mocno zziębnięty i zaczynam zjazd, podczas którego nie mogę sobie odmówić krótkiej wycieczki do Szwajcarii i zaliczenia przełęczy Umbrail. Z głównej drogi musiałem zjechać tylko 500 m i kolejne państwo zaliczone. Jadę dalej w dół i w tym momencie zaczyna się prawdziwe piekło. Sam deszcz jeszcze bym przeżył, ale grad na zjeździe to coś okropnego. Nie ma się gdzie schować, więc jadę dalej. Po minucie jestem kompletnie przemoczony i nie czuję palców u rąk. Pędzę na dół z nadzieją na poprawę pogody w dolinie. Szybko przejeżdżam przez tunele i docieram do Bormio. W mieście jest 25 stopni, a ja stoję w 2 kurtkach i trzęsę się z zimna. Robimy zakupy w mieście i ruszamy dalej. Główna droga jest w remoncie i musimy jechać objazdem. Okazuje się on dla nas okropny, ponieważ musimy znowu pokonać kilka serpentyn. Docieramy do wioski i w pierwszym domu załatwiamy nocleg w 3 słowach znanych nam po włosku. Gospodarz, starszy pan, oferuje nam miejsce w ogrodzie. Wszystko super, tylko pole jest dość mocno nachylone. Nie wybrzydzamy jednak i zostajemy u niego. Mamy dostęp do świeżej wody.

Zaczynamy wspinaczkę © Majorus

jeszcze tylko 47 zakrętów i koniec :) © Majorus

Pogoda na górze nie wygląda najlepiej © Majorus

Robi się mokro © Majorus

Tylko nie patrz w dół! © Majorus

Pierwszy widok na szczyt © Majorus

Wychodzi słońce © Majorus

Docieramy do poziomu chmur :) © Majorus

Troszkę ciężko z sakwami © Majorus

Na szczytach trochę śniegu © Majorus

Dobrze, że już to mam za sobą © Majorus

Jeszcze tylko trochę! © Majorus

Jednak wciąż daleko... © Majorus

Warto spojrzeć do tyłu © Majorus

Wysoko nie ma za dużo roślinności © Majorus

Niesamowite! © Majorus

Żeby tylko nie spaść © Majorus

Główny cel osiągnięty © Majorus

Na szczycie © Majorus

Fausto Coppi i mój ubiór na zjazd © Majorus

Witamy w Szwajcarii! © Majorus

Kolejna tabliczka © Majorus

Jak tu zjechać? © Majorus

Nocleg u Włocha © Majorus

Pokaż trasę GPS#lat=46.494944098399&lng=10.4974&zoom=11&maptype=ts_terrain

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 13.

Piątek, 27 lipca 2012 · dodano: 26.08.2012 | Komentarze 1

Kolejny dzień zaczęliśmy standardowo o 7:30. Nawet, gdybyśmy chcieli, to nie moglibyśmy dłużej pospać ze względu na upał. Nie byliśmy już wysoko w górach i od rana zrobiło się bardzo ciepło. O 9 ruszamy w drogę. Początkowo jedziemy ścieżką rowerową do Bolzano, przejeżdżamy przez całe miasto. Ścieżka jest super, prowadzi między drzewami i wśród kwiatów. Niestety przez jakiś remont jesteśmy zmuszeni do pojechania objazdem przez sady z jabłkami i gubimy drogę. Na szczęście szybko się orientujemy i zawracamy zanim na dobre odjedziemy od właściwego kierunku. Do Terlano docieramy główną drogą. W mieście robimy pierwszy postój na jedzenie. Nabieramy też wody ze źródełka. Ten region Włoch jest dosyć specyficzny, ponieważ ciężko usłyszeć tam język włoski. Wszyscy porozumiewają się po niemiecku, nawet w sklepach wszystkie napisy są w języku niemieckim. Kawałek dalej wjeżdżamy z powrotem na ścieżkę. Tym razem prowadzi ona cały czas przez sady z jabłkami. Udaje mi się kilka z nich zerwać podczas jazdy. Były naprawdę dobre. Szybko docieramy do Merano i skręcamy w kierunku Marlengo. Do miasteczka prowadzi krótki, ale stromy podjazd. Robi się potwornie gorąco, pot leje się strumieniami. Ostatkiem sił docieramy na rynek, gdzie w cieniu robimy sobie długą przerwę. Z tamtego miejsca roztaczał się piękny widok na całą dolinę z sadami. Po odpoczynku ruszamy dalej. Na początek czeka nas krótki zjazd, aby za chwilę powitało nas kilka serpentyn na ścieżce. Upał dalej przeszkadza, na szczęście co jakiś czas są źródełka z zimną wodą. Od tego momentu mieliśmy cały czas lekko pod górkę. Asfalt czasem znikał i był zastępowany przez szuter. Na podjazdach trochę to przeszkadzało, ale przynajmniej ścieżka biegła wzdłuż rzeki i w cieniu drzew, przez co skwar był mniej odczuwalny. Staramy się podjechać jak najbliżej początku podjazdu na Passo dello Stelvio. Udaje się w całości wykonać plan, więc możemy zacząć poszukiwania noclegu. Zjeżdżamy na bok ze ścieżki, jednak pierwsza próba okazuje się być nieudana. Postanawiamy pojechać kawałek w inną stronę. Nagle dostrzegamy olbrzymi dom położony w środku sadu. Od razu kierujemy się w jego stronę. Okazuje się, że w nim też mówią po niemiecku. Gospodarze pozwalają nam rozbić namiot tuż obok ich szklarni. Dodatkowo mówią, że wszystkie pomidory i ogórki są do naszej dyspozycji. Mamy też dostęp do pitnej wody. Z oddali nadciągają burzowe chmury. Za moment przybiega do nas gospodyni i oznajmia, że możemy burzę przeczekać w szklarni. Zrobiła to w ostatnim momencie, ponieważ za moment zaczęło lać. My siedzieliśmy jednak pod dachem i robiliśmy sobie kolację, do której dodaliśmy ofiarowane nam warzywa. Pomidory były przepyszne.

Ścieżka w Bolzano © Majorus

Kościół w Terlano © Majorus

Jedziemy do Merano © Majorus

Trochę kwaśne, ale da się jeść © Majorus

Widok na "jabłkową dolinę" © Majorus

Postój w Marlengo © Majorus

Wszędzie jabłka © Majorus

Jedziemy wzdłuż rzeki © Majorus

Znowu sady... © Majorus

Szutrowy fragment © Majorus

Sos z pomidorami © Majorus

Nasze obozowisko © Majorus

Tu przeczekaliśmy burzę © Majorus

Dom naszych gospodarzy © Majorus

Pokaż trasę GPS#lat=46.56023971368&lng=11.01607&zoom=11&maptype=ts_terrain

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 12.

Czwartek, 26 lipca 2012 · dodano: 26.08.2012 | Komentarze 0

Budzimy się o 7:30. Zapowiada się super dzień. Plan minimum to przejechanie 2 wysokich przełęczy. Od rana świeci piękne słońce. Szybko się zwijamy i opuszczamy camping. Od razu zaczynamy pierwszy podjazd na Passo Falzarego. Po chwili pojawia się piękny widok na Cortinę. Początek jest dość stromy, jednak z każdym kolejnym kilometrem robi się lepiej. Temperatura na dole wysoka, a do tego przypieka mocne słońce. Wyżej jest dużo przyjemniej. Przełęcz nie jest jakoś wyjątkowo trudna, ale 20km podjazdu może troszkę zmęczyć. Na górze czekam chwilkę na Ola i zaczynamy zjazd. Droga świetna, dookoła piękne widoki na Dolomity. Nie zjeżdżamy jednak zbyt długo, ponieważ przed nami kolejna przełęcz. Robi się bardzo ciepło. Termometr w jakiejś wsi pokazuje 28 stopni. Robimy postój na jedzenie. Miejsce było idealne, ławeczka z cudownym widokiem na góry. Kawałek dalej uzupełniamy braki wody w przydrożnym źródełku i zaczynamy podjazd na Passo Pordoi. Jedzie mi się bardzo dobrze. Nachylenie większe niż poprzedniej przełęczy, ale szybko znajduję odpowiednie przełożenie i powoli zdobywam wysokość. Na górę prowadzą 33 ponumerowane serpentyny. Widoki są przepiękne. Czekając na Olka robie sobie na górze półgodzinny postój. Jest dość wcześnie, więc postanawiamy zaatakować jeszcze jeden podjazd tego dnia. Zjeżdżamy z Pordoi bardzo trudnym zjazdem, mijamy kilka wiosek i już wspinamy się na Passo di Costalunga. Początek jest okropny. Straszny upał, duże nachylenie i ogromny ruch sprawiają, że jedzie się paskudnie. Jednak im wyżej, tym lepiej. Końcówka jest właściwie płaska, a ruch samochodowy kompletnie gdzieś zniknął. Na górze postanawiamy, że w pierwszej wiosce będziemy szukać noclegu. Nasze plany jednak spełzły na niczym, ponieważ zaczynamy zjazd. Był to zdecydowanie najlepszy zjazd na całej wyprawie. 25 km w dół, cały czas z prędkością ponad 60 km/h. Po drodze mijamy 2 długie tunele. Jechałem cały czas w okularach przeciwsłonecznych i nie za wiele w nich widziałem. Olo ściągnął okulary, ale i tak nic nie widział, bo tak łzawiły mu oczy. W ekspresowym tempie dojeżdżamy do przedmieść Bolzano. Tam wchodzimy do pierwszej lepszej posiadłości w poszukiwaniu noclegu. Nikt nie mówi po angielsku, ale na szczęście jeden mężczyzna mówi po niemiecku. Zaprowadza nas do domofonu, każe czekać i odchodzi. Po chwili odzywa się jakiś głos mówiący po niemiecku i mówi, że zaraz do nas zejdzie. Podczas oczekiwania dostrzegamy dziwnych ludzi chodzących po posiadłości. Wszyscy są w strojach ludowych i mówią po niemiecku. Po chwili schodzi do nas gospodarz również ubrani tak jak inni. Mówi, że ma dla nas miejsce i prowadzi nas nad... basen. Możemy się rozbić tuż nad basenem, obok mamy plantację winogron, gruszki, nektarynki. Raj na ziemi. Pozwala nam również skorzystać z łazienki i podładować elektronikę. Za chwilę podchodzi do nas pierwszy spotkany mężczyzna, który okazuje się być Słowakiem. Chce spisać nasze dane, a jednocześnie przynosi butelkę śliwowicy. Obok basenu mamy dla siebie też stół i krzesła. Były tylko 2 minusy tego noclegu. Jednym były tory, a drugim autostrada, jednak zmęczeni po całym dniu kompletnie nie zwracaliśmy na to uwagi.

Widok z campingu © Majorus

Dopiero początek, a już jest się czym zachwycać © Majorus

Cortina jest pięknie położona © Majorus

Droga na Falzarego © Majorus

Zawsze można się pomodlić o siłę na dalszą część podjazdu :) © Majorus

Dolomity są piękne © Majorus

Pierwsza przełęcz zdobyta © Majorus

Przed nami zjazd © Majorus

Widok podczas postoju na jedzenie © Majorus

Taką drogą mogę jechać © Majorus

Komizm językowy © Majorus

Przed nami trochę wspinaczki © Majorus

To już 32. zakręt?! © Majorus

Serpentyny robią wrażenie © Majorus

Kolejna tabliczka do kolekcji © Majorus

Początek zjazdu z Pordoi © Majorus

Ostatnie przełęcz na dziś © Majorus

Nocleg w winnicy © Majorus

Pokaż trasę GPS#lat=46.473256692637&lng=11.76634&zoom=11&maptype=ts_terrain

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 11.

Środa, 25 lipca 2012 · dodano: 24.08.2012 | Komentarze 8

Po ciężkim poprzednim dniu chciałoby się trochę dłużej pospać, ale trzeba jechać dalej. Wyjeżdżamy już po 8:00. Pogoda nie wróży nic dobrego. Niebo całkowicie zachmurzone i lekka mżawka. Już po chwili okazuje się, że poprzedniego dnia idealnie wybraliśmy miejsce na nocleg – tuż przed kolejną przełęczą. Podjazd nie jest długi, bo ma tylko 5 km, ale po wczorajszej wspinaczce nogi odmawiają posłuszeństwa i jedzie się okropnie ciężko. Wysiłek wynagradza jednak bardzo szybki zjazd. Dojeżdżamy do Lienz, gdzie udajemy się na zakupy, po których żegna się z nami Łukasz. Postanawia wrócić do domu, bo nie widzi sensu w dalszej jeździe po górach. My nie zmieniamy swojego planu i jedziemy w stronę Włoch. Tuż za miastem wjeżdżamy na Drauradweg. Ścieżka biegnie cały czas lekko pod górę wzdłuż rzeki. W przeciwnym kierunku pędzą duże grupy Włochów, którzy cały czas coś wykrzykują i dzwonią swoimi dzwonkami. Wygląda na to, że wszyscy jadą z jakiejś wypożyczalni, ponieważ mają identyczne rowery. Mimo drobnego podjazdu jedzie się przyjemnie. Cały czas marzymy o wjeździe do słonecznej Italii i faktycznie, im bliżej granicy, tym pogoda robi się coraz lepsza. Jeszcze w Austrii robimy pranie, w nadziei, że słońce nam je szybko wysuszy. Wreszcie docieramy do granicy. Zdjęcie pod tabliczką i Italia przywitała nas... deszczem. Na szczęście była to tylko przelotna ulewa i po chwili możemy jechać dalej w kierunku Dobiacco. Tam zjeżdżamy na ścieżkę rowerową do Cortiny. Jest ona jednak szutrowa i ciężko się nam jedzie. Szybko wracamy na normalną drogę, na której na szczęście nie ma dużego ruchu. Mimo to dalej jedzie się okropnie. Już zacząłem wyzywać się od słabeuszy, sprawdzałem, czy hamulce mi nie haczą o koło. Jechałem płaską drogą, a nie byłem w stanie przekroczyć 14-16 km/h. Po jakimś czasie zrozumiałem co się działo. Dojechałem do tabliczki z oznakowaniem przełęczy 1530 m n.p.m. Trochę podniosło mnie to na duchu. Tam też zaczął się piękny zjazd do Cortiny d'Ampezzo. Byłem tam kiedyś w zimie, ale teraz wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Samo miasteczko bardzo urokliwe, położone w dolinie między górami. Przed nami była kolejna przełęcz i nie mieliśmy siły już jej pokonać tego dnia. Ruszyliśmy kawałek w górę, aby poszukać noclegu. Pojawił się jednak problem, ponieważ wszyscy mówili tylko po włosku. Wreszcie znaleźliśmy kogoś znającego kilka słów po niemiecku, ale zaoferował nam tylko pokój do wynajęcia. Nie mieliśmy czasu ani siły, aby szukać dalej. Postanowiliśmy zjechać kilka kilometrów z powrotem do Cortiny i noc spędzić na campingu. Było dość drogo, bo 12 euro za osobę.

Po pięknym dniu znowu pada © Majorus

Kolejna tabliczka do kolekcji © Majorus

Tauernradweg © Majorus

W stronę słonecznej Italii © Majorus

Kolejna idealna ścieżka © Majorus

Kolejny kraj na naszej drodze © Majorus

W drodze do Cortiny © Majorus

Piękne jeziorko © Majorus

Widoki piękne, ale jedzie się fatalnie © Majorus

Już wiem, czemu było tak ciężko © Majorus

Przepiękny zjazd © Majorus

Wjeżdżamy do Cortiny © Majorus

Centrum miasta © Majorus

Pokaż trasę GPS

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 10.

Wtorek, 24 lipca 2012 · dodano: 23.08.2012 | Komentarze 2

W nocy obudziła mnie straszna wichura. Wiatr wiał bardzo mocno, miałem wrażenie, że za moment odlecimy razem z namiotem i wszystkimi rzeczami. Rano jednak nie było śladu po wietrze, za to zapowiadał się piękny dzień. Ktoś jednak nad nami czuwał i pogoda poprawiła się w najlepszym z możliwych momentów. Szybko się zbieramy i o 8:00 już jedziemy ścieżką w stronę skrętu na Hochtor. Czasem trafi się kawałek szuterku, ale jedzie się dobrze. Po 10 km zjeżdżamy na Hochalpenstrasse. Góry widoczne przed nami budzą respekt. Początkowo jest lekko pod górę, jednak jedziemy bardzo spokojnie, żeby niepotrzebnie nie tracić sił. Z każdym kolejnym kilometrem nachylenie się zwiększa. W końcu dojeżdżamy do właściwego początku podjazdu na przełęcz. Samochody ustawiają się w kolejce do kas, przejazd kosztuje ponad 20 euro. Motocykliści i rowerzyści jadą za darmo. Wykorzystując chwilę oczekiwania na Łukasza korzystamy z łazienki, robimy pranie, jemy drugie śniadanie i uzupełniamy braki wody. Po kilku minutach przyjeżdża Łukasz i mówi mi, ze zawraca do poprzedniej miejscowości, ponieważ zepsuł mu się rower. Informuję o tym Olka i razem dopytujemy się co się stało. Okazuje się, że ten zepsuty rower to tylko pęknięta linka od tylnej przerzutki. Olek ma zapas i po 5 minutach rower jest sprawny. Podobno przerzutka chodzi lepiej niż wcześniej. Ostatnie zdjęcia przed podjazdem i ruszamy. Widok pierwszego znaku z długością podjazdu i nachyleniem przyprawia o ból nóg. Nie zrażamy się jednak i chętnie ruszamy na szczyt. Drogą ciągną tłumy rowerzystów. Większość na karbonowych kolarkach, tylko my męczymy się z sakwami. Wzbudzamy jednak podziw wśród wszystkich. Często zwalniają trochę przy nas, dopingują, wypytują o trasę i wyrażają podziw, że pchamy się w górę z bagażem. Nigdy w życiu nie wyprzedziło mnie tylu ludzi na rowerach. Mnie też się udało wyprzedzić na chwilę jedną parę na kolarkach, jednak dogonili mnie podczas jednego z wielu postojów. Im wyżej jesteśmy, tym widoki stają się piękniejsze. Pogoda dopisuje, jest bezchmurne niebo. Często można zobaczyć tabliczki z podaną wysokością nad poziomem morza. Mnie to pomagało, ponieważ zajmowałem sobie myśli liczeniem ile już przejechałem i ile jeszcze zostało. Na trasie robię niezliczoną ilość odstępów by odpocząć i zrobić zdjęcia. Zawsze znajdzie się ktoś na rowerze, kto chętnie cyknie nam fotkę. Pierwszy i właściwie jedyny poważniejszy kryzys mam na ok. 2100 m n.p.m. Muszę się zatrzymać i zjeść kilka bułek, bo nie jestem w stanie jechać dalej. Po posiłku jedzie się zdecydowanie lepiej. Docieram na 2439 m i jestem strasznie dumny z siebie. Wydaje mi się, że już tak blisko końca. Spotykam Austriaczkę, którą widziałem parę razy podczas podjazdu. Wraz ze znajomymi bije mi brawo i chętnie robi kilka zdjęć. Ubieram się cieplej i czekam na Ola. Nigdzie nie widać jednak upragnionej tabliczki z napisem Hochtor. Po chwili dociera do nas prawdziwe okrucieństwo tej góry. Okazuje się, że trzeba zjechać ok. 3 km w dół i dopiero rozpocząć podjazd na szczyt. Jesteśmy załamani, ale nie ma wyjścia, trzeba jechać. Ostatnie metry do istna droga przez mękę. W nogach mamy cały podjazd, a dodatkowo wieje bardzo silny wiatr w twarz. Ostatkiem sił docieramy do tunelu. Dalej nigdzie nie ma tabliczki i spodziewamy się kolejnej niemiłej niespodzianki. Jednak wystarczy przejechać kawałek przez tunel i wreszcie jest: Hochtor 2504 m n.p.m. Momentalnie zapominamy o zmęczeniu. Jesteśmy strasznie dumni z siebie. Wkładamy na siebie wszystkie ciepłe rzeczy i czekamy na Łukasza, który dociera dopiero po ponad godzinie. Cieszymy się, że teraz już tylko droga w dół. Na początku zjazdu zaczyna padać, jednak szybko się rozpogadza. Jedziemy sobie szybko w dół, a tu nagle przed nami 500 m podjazdu. Nie wiem skąd mieliśmy siłę, żeby to podjechać, ale udało się. Po zjeździe robimy zakupy i ruszamy dalej. Droga prowadzi cały czas w dół, ale pora szukać noclegu. Trafiamy na świetny kibel przydrożny i nocleg znajdujemy przy pensjonacie w ogródku po drugiej stronie rzeki.

Oznakowanie wciąż świetne © Majorus

W oddali widać śnieg © Majorus

Początek drogi na przełęcz © Majorus

Jeszcze zadowolony i wypoczęty © Majorus

3, 2, 1, start! © Majorus

Na sam widok bolą nogi © Majorus

Początek jedzie mi się dobrze © Majorus

Zaczynają się agrafki © Majorus

Już tyle jadę, a ciągle jestem tak nisko © Majorus

Wszyscy na kolarkach, tylko my z sakwami © Majorus

Trzeba uważać na świstaki © Majorus

Czasem warto się obejrzeć © Majorus

Budowniczowie mieli rozmach © Majorus

Dobrze, że nie mam lęku wysokości © Majorus

Widoki coraz piękniejsze © Majorus

Tak blisko, a tak daleko, postój na fąłszywym szczycie © Majorus

Jeszcze tylko kawałek w dół, potem w górę i jesteśmy © Majorus

Ostatnie metry podjazdu © Majorus

Wreszcie jest! © Majorus

Rzut oka na zjazd © Majorus

Nocleg obok pensjonatu © Majorus

Pokaż trasę GPS

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 9.

Poniedziałek, 23 lipca 2012 · dodano: 23.08.2012 | Komentarze 0

Pierwszy raz od dawna nie budzą nas odgłosy deszczu. Wychylam głowę z namiotu i jestem pod wrażeniem. Świeci piękne słońce, a moim oczom ukazuje się piękny widok. Aż chce się szybko zebrać i ruszyć na rower. Ten dzień miał być dla mnie dość szczególny, ponieważ mieliśmy przejechać przez liczne kurorty narciarskie, w których byłem w poprzednich latach na nartach. Do śniadania dostajemy herbatę od naszych gospodarzy. Żegnamy się z nimi i ruszamy w drogę. Szybko orientujemy się, że cały dzień będziemy mieli piękną pogodę i wiatr w plecy. Cały czas jedziemy Ennstalradweg. Czasami trafiają się szutrowe fragmenty. Z każdą minutą robi się cieplej, a widoki zapierają dech w piersiach. W Schladming robimy większe zakupy. Wszystko wygląda zupełnie inaczej niż w zimie, jest bardzo zielono. Udaje mi się rozpoznać kilka budynków. Na każdej górze widać wytyczone trasy narciarskie. Zaczynam troszkę tęsknić za jazdą na nartach. Przejeżdżamy przez typowe alpejskie wioski. Kawałek za Wagrain trafiamy na świetny 10 km zjazd do St. Johan. Tam tez zjeżdżamy na inną ścieżkę – Tauernradweg. Jest ona troszkę gorzej oznakowana niż poprzednie i często mamy problem ze znalezieniem właściwej trasy. Zjeżdżamy na główną i niedawno zbudowaną drogę. Na szczęście szybko trafiamy na starą i już rzadko używaną drogę. Łukasz nie zauważa zjazdu i powoduje dość spory korek na nowej trasie. Chcemy dojechać jak najdalej, aby następnego dnia mieć blisko do podjazdu na Hochtor. Dzięki korzystnemu wiatrowi było to wykonalne. Nocleg znajdujemy w Taxenbachu. Już pierwsza próba była zakończona powodzeniem i możemy rozbić namioty w ogródku obok sporego pensjonatu. Musieliśmy wzbudzić spore zainteresowanie naszym przejazdem przez wioskę, ponieważ po chwili zbiera się cała gromadka dzieci, która ogląda nas z oddali. Po chwili trochę się ośmieliły i podeszły bliżej, obserwując z uwagą każdy nasz ruch. Zniknęły tak nagle, jak się pojawiły.

Poranny widok z namiotu © Majorus

Aż chce się jechać dalej! © Majorus

Taką ścieżką to ja moge jechać © Majorus

Typowa alpejska wioska © Majorus

Tu jeździłem na nartach © Majorus

Dachstein góruje nad okolicą © Majorus

Ścieżka poprowadzona idealnie, a w oddali trasy zjazdowe © Majorus

Kiedy takie ścieżki będą w Polsce? © Majorus

Trochę słońca i każdy jest zadowolony © Majorus

Cały czas jedziemy doliną © Majorus

Robi się bardzo ciepło © Majorus

Rzeka w St. Johan © Majorus

Obozowisko przy pensjonacie © Majorus

Pokaż trasę GPS

Passo dello Stelvio 2012 - dzień 8.

Niedziela, 22 lipca 2012 · dodano: 22.08.2012 | Komentarze 0

Rano wstajemy i dla odmiany... pada deszcz. Decydujemy się poleżeć trochę dłużej w namiotach i dopiero o 8:00 zaczynamy się zwijać. O 9:00 już jesteśmy w drodze. Początkowo ścieżka bardzo mi się podoba. Prowadzi zboczem góry wzdłuż rzeki Enns. Z biegiem czasu staje się jednak bardzo męcząca. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ciągłe krótkie, ale bardzo strome podjazdy i zjazdy. Co chwilę nabieramy trochę wysokości, by za moment znowu zjechać w dół. Z jednej strony jedzie się bardzo dobrze, bo nie ma ruchu samochodowego, ale z drugiej taka jazda szybko powoduje ból nóg i narastające zmęczenie. Rozumiemy dlaczego profil tej ścieżki został określony przez Austriaków jako sportowy. Decydujemy się przejechać na drugą stronę rzeki, gdzie biegnie świetna krajówka, która została poprowadzona w bardziej przemyślany sposób i jest w miarę płaska. Ruch też jest niewielki. Robimy sobie przerwę na jedzenie na jednym z wielu Rastplatzów. Podczas postoju dopada nas krótka ulewa. Chcemy skrócić sobie trochę drogę i zjeżdżamy z głównej drogi. W St. Gallen uzupełniamy zapasy wody w źródełku i ładuję sobie przez chwilę telefon, który z niewyjaśnionych powodów rozładował mi się w jedną noc. Zaczynamy podjazd na pierwszą austriacką przełęcz Buchauer Sattel 861 m n.p.m. Podczas podjazdu znowu zaczyna padać. Przed zjazdem ubieram się w cieplejsze rzeczy i była to bardzo dobra decyzja. Na zjeździe jest dużo długich prostych, na których można trochę poszaleć. Wychodzi również słońce odsłaniając nam pierwsze alpejskie szczyty. Szybko docieramy do Liezen, gdzie ponownie wracamy na ścieżkę rowerową. Jednak z powodu dużych opadów deszczu często na naszej drodze pojawiają się mniejsze lub większe jeziora. Duże obszary są podtopione. Kawałek za miastem szukamy noclegu. Udaje się dość szybko. Starsza pani pyta się syna czy możemy się rozbić w ogródku i już za kilka chwil nasze namioty stoją na dość małym placyku pod orzechem. Syn wydawał się jednak być mało gościnny. Po chwili gdzieś pojechał, a matka od razu przybiegła i przyniosła nam herbatę. Za moment zjawił się jej mąż i zaczął ze mną rozmowę po niemiecku. Zaprosił nas do domu na pyszną zupę. Chętnie zjedliśmy po 2 talerze. W międzyczasie opowiadał nam (chociaż i tak tylko jak go rozumiałem) o swojej przeszłości. Pokazywał zdjęcia ze swoich lotów szybowcem i mówił o pracy przy budowie autostrady w Czechach. Po posiłku wyciągnął wielką walizkę obklejoną naklejkami i wyciągnął mapy wszystkich krajów, przez które wiodła nasza trasa. Musieliśmy mu pokazać dokładnie którędy będziemy jechać, co było dość trudne, ponieważ na jego mapach ciągle była Czechosłowacja, Jugosławia itd. Mogliśmy również skorzystać z łazienki i naładować elektronikę.

Duży ten scyzoryk © Majorus

Jeden z wielu podjazdów © Majorus

Oznakowanie wciąż idealne © Majorus

Brudna rzeka Enns © Majorus

Ścieżka malownicza, ale mecząca © Majorus

Przerwa na jedzenie © Majorus

Rynek w St. Gallen © Majorus

Uzupełniam braki energii © Majorus

Pojawiają się pierwsze szczyty © Majorus

Przełęcz zdobyta © Majorus

Czasem warto się zatrzymać i obejrzeć © Majorus

Wracamy na ścieżkę © Majorus

Chyba nie przejedziemy... © Majorus

Mało miejsca, ale jest jedzenie :) © Majorus

Pokaż trasę GPS